Μια γυναίκα σαρανταπεντάρα επιστρέφει από την δουλειά της λίγο νωρίτερα από άλλες φορές.
Μπαίνοντας στο σπίτι της βλέπει τον σύζυγό της στο κρεβάτι με μία άλλη γυναίκα αρκετά νεότερη.
Αρχίζει να φωνάζει, να πετάει πράγματα και λέει στον άντρα της:
«Φύγε από το σπίτι γρήγορα και να μη σε ξαναδώ! Την απιστία δεν την συγχωρώ.»
Εκείνος της απαντάει με τρεμάμενη φωνή:
«Δεν είναι αυτό που νομίζεις, περίμενε να σου εξηγήσω. Ήμουν στο δρόμο και γυρνούσα σπίτι, όταν είδα αυτήν την κοπέλα ξαπλωμένη στην άκρη του δρόμου. Φαινόταν ταλαιπωρημένη, έτσι την πήρα μαζί μου και της έβαλα να φάει ένα πιάτο κοτόπουλο με πατάτες που δεν έφαγες χθες.»
«Ωραία, παρακάτω!» του λέει η γυναίκα του νευριασμένη.
«Κυκλοφορούσε η καημένη χωρίς παπούτσια κι έτσι της έδωσα αυτά που δεν έβαζες πλέον επειδή ήταν εκτός μόδας. Ύστερα μου είπε ότι κρύωνε και της έδωσα την ζακέτα που σου είχα πάρει στις εκπτώσεις, αφού δεν σου άρεσε λόγω χρώματος. Τα ρούχα της ήταν σχισμένα οπότε της έδωσα την φόρμα σου που δεν σου κάνει πια.»
«Με δουλεύεις; Που θες να καταλήξεις;» του λέει η γυναίκα του, έτοιμη να εκραγεί.
«Να, την ώρα που πήγε η κοπέλα να φύγει από το σπίτι μας με όλα όσα της έδωσα, με ρώτησε: “Έχεις τίποτα άλλο που δεν το χρησιμοποιεί πια η γυναίκα σου;”»