Δύο παππούδες με Αλτσχάιμερ βρίσκονται στην παραλία. Καθώς περπατούν λέει ο ένας :
– Πάω να πάρω ένα παγωτό.
– Πάρε μου κι εμένα ένα, του λέει ο δεύτερος.
– Ρε φίλε, ευχαρίστως να σου πάρω, αλλά πώς να το θυμηθώ;
– Θα το λες συνέχεια από μέσα σου. Του λέει ο άλλος…
– Έγινε, τι παγωτό θέλεις;
– Κρέμα – φράουλα.
Φεύγει λοιπόν ο ένας για να πάρει τα παγωτά και καθώς προχωράει μονολογεί :
– Παγωτό κρέμα – φράουλα. Παγωτό κρέμα – φράουλα. Παγωτό κρέμα – φράουλα. Παγωτό κρέμα – φράουλα…
Καθώς έχει ήδη απομακρυνθεί του φωνάζει ο άλλος :
– Πες τους, σε παρακαλώ, να βάλουν και λίγη σαντιγί.
– Παγωτό κρέμα – φράουλα, σαντιγί. Παγωτό κρέμα – φράουλα, σαντιγί. Παγωτό κρέμα – φράουλα, σαντιγί.
– …και λίγο σιρόπι… ακούει μετά από λίγο.
– Παγωτό κρέμα – φράουλα, σαντιγί, σιρόπι. Παγωτό κρέμα – φράουλα, σαντιγί, σιρόπι. Παγωτό κρέμα – φράουλα, σαντιγί, σιρόπι. Παγωτό κρέμα – φράουλα, σαντιγί, σιρόπι…
Μετά από κανένα μισάωρο τέλος πάντων επιστρέφει κρατώντας δύο τυρόπιτες.
– Τι είναι αυτό;;; ρωτάει ο πρώτος, φανερά εκνευρισμένος.
– Οι τυρόπιτες που ζήτησες.
– Και η coca cola μου που είναι;;;